സ്ത്രീ!

പുരുഷ  സൌന്ദര്യത്തെച്ചുറ്റിപ്പുണരും 

സ്ത്രൈണലതപോലെയും

വിടരാന്‍ വെമ്പും പൂമൊട്ടിനെ

പൊതിഞ്ഞു  കൂമ്പിനില്‍ക്കു-

മരിദലങ്ങള്‍ പോലെയും

ആകര്‍ഷാനുരാഗസമൃദ്ധമാ-

ണോരോ ജീവകണികയുമെന്നും

മിഴികളടച്ചും കാണാനാവുന്ന-

യഴകുണ്ടെന്നും എന്നെ പഠിപ്പിച്ചതാര്? 

മറ്റാരുമല്ല, 

ജീവനെടുക്കയും കൊടുക്കയും

ചെയ്യുന്നയീ ഭൂമിയും

അവളോടോപ്പമഴകും 

ക്ഷമയും നിറഞ്ഞ സ്ത്രീയും.

ഭൂമിയാണീ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍ 

മാദകത്വമെങ്കില്‍

പുരുഷവല്ലിയിലെ പുഷ്പ-

കനകമല്ലോ, സ്ത്രീ!

അവള്‍ക്കായുമവള്‍വഴിയുമല്ലോ 

പുരുഷന്‍ കോമളനും ശക്തനുമാവുക! 

സ്ത്രീ!

ആരോരുമറിയാതെ മൊട്ടിടുന്ന-

യവളുടെ താരുണ്യം;

അടിപ്പുടവയിലമര്‍ന്നു വിടരു-

മവളുടെയമൃതകുംഭങ്ങള്‍ ;

രാമച്ചസൌഗന്ധികങ്ങളാ-

മവളുടെ രോമരാജികള്‍ ;

ഏതൊന്നിനായി പുരുഷശക്തികള്‍

തമ്മില്‍ പൊരുതിത്തുലയുകയും

ഏതൊന്നിനായി വിസ്തൃത സാമ്രാജ്യങ്ങള്‍

നിലംപരിശാകുകയും ചെയ്തുവോ

ആ അവളുടെയദ്ഭുത കവാടങ്ങള്‍ !

ഈ മണ്ണിലെയിടവേള - 

എന്റെയീ ഹൃസ്വവിശ്രമം

സരളസുരഭിതമാക്കിയ

അദ്ഭുതസൃഷ്ടിയവള്‍ - സ്ത്രീ!

അനിഷ്ടതകളുടെ വേലിയേറ്റങ്ങളെ-

യതിജീവിച്ച ഞങ്ങളുടെ കണ്ണിണകള്‍ ;

വൈചിത്ര്യ വൈവിദ്ധ്യങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ

ഞങ്ങളുടെ ജീവിതസന്ധികള്‍ ;

ജീവന്‍മരണങ്ങളെ സ്വരുമിപ്പിച്ചിരുന്ന-

യെത്രയെത്രയോ അതുല്യ നിമിഷങ്ങള്‍ !

മഴയോ മഞ്ഞോ തടസ്സമായിടാതെ

സുഖാസുഖങ്ങള്‍  വഴിതടയാതെ

സായാഹ്നച്ചെരുവുകളിലെയിളങ്കാറ്റും കൊണ്ട്, 

ലതകളും മരങ്ങളും കിളികളുമായി സല്ലപിച്ച്‌

അന്ധനെയെന്നപോലെന്നെ കൈ

പിടിച്ചുനടത്തിയ ജീവിതസഖിയവള്‍ - സ്ത്രീ!

***          ***        ***        ***

നിന്റെ ഗന്ധങ്ങളെ ഞാന്‍ 

വേര്‍തിരിക്കുന്നില്ല. അവയില്‍ മുഖ-

മൊളിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ തളര്‍-

ന്നുറങ്ങിടുന്നു ഞാന്‍.

പ്രഭാതാഗമാനം കാത്തുകിടക്കുന്ന

വാഗമണ്‍ ചെരിവുകള്‍ പോലെ.

നിന്റെ ചലനങ്ങള്‍, ശബ്ദങ്ങള്‍

സ്വപ്നത്തിലെ നിന്റെ ഞരക്കങ്ങള്‍

എല്ലാം നിന്റെയന്തരാത്മാവിലേയ്ക്കുള്ള 

കവാടങ്ങളാക്കുന്നു ഞാന്‍. 

നിന്റെ ചിരിയുടെയോളങ്ങളെനിക്ക്

ഉഷ്ണവിഷണ്ണമായ ശരത്ക്കാല- 

സന്ധ്യകളിലെ കുളിര്കാറ്റാകുന്നു.

നിന്റെ നിശ്വാസങ്ങളെനിക്കു നിര്‍വൃതിയും.

നിന്റെയിന്ദ്രിയങ്ങളെന്റേതാകുമ്പോള്‍

ആയിരം കണ്ണുള്ള  വിഷ്ണുവാകുന്നു ഞാന്‍.